Waarom staat Janet niet zelf in haar boetiek? Waarom zie ik haar niet met haar hondje Happy over het eiland struinen? Waarom beweegt ze zich als een oud vrouwtje over de Streken? Ik kan me goed voorstellen, dat veel klanten en bekenden zich dat misschien afvragen. In deze blog geef ik daar graag antwoord op. Want waar de afgelopen zomer zo mooi en onbezorgd begon, eindigde die voor mij in een nare, enge film. Na acht onzekere, spannende weken kreeg mijn verhaal gelukkig wel de best denkbare afloop.
Het zal toch niet zo zijn…
Het besef dat het leven zomaar, van de ene op de andere dag, kan omslaan, komt hard aan. Op een zonnige maandagavond in augustus zit ik nog lekker in de tuin een wijntje te drinken met een goede vriendin. We keuvelen vrolijk over onzinnige, alledaagse dingen, zoals kleding, een rimpel, een grijze haar. De volgende middag zit ik – nadat er een echo van mijn buik gemaakt is – op de veerboot terug naar Schiermonnikoog en overheersen angst en onzekerheid. En maalt er door m’n hoofd: “’t Zal toch niet zo zijn.”
Een ongewilde hoofdrol
Na al een tijdje last van buikklachten te hebben, wordt er die dag een tumor op mijn rechter eierstok ontdekt. Zo groot als een grapefruit. De periode die op deze diagnose volgt, voelt heel onwerkelijk. Gaat dit echt over mij? Het is alsof ik in een slechte film beland ben en ongewild en ongevraagd de hoofdrol gekregen heb. De titel van die film is ‘De wereld draait door’. Want terwijl de maatschappij gewoon doordraait en iedereen doorleeft, zet dat ene bericht mijn wereld op zijn kop en mijn leven stil.
Gewoon doen nu het kan!
Na die diagnose zijn mijn voelsprieten gevoeliger dan ooit. Nieuws, alledaagse dingen, alle gebeurtenissen krijgen een andere betekenis. Ik ben zo blij dat Hans en ik in 2019 besloten hebben onze zeildroom – een rondje Atlantische Oceaan – waar te maken. De foto’s van ons 2,5 jaar durende avontuur zijn voor mij het bewijs dat je je dromen moet najagen en plannen niet moet uitstellen. Doen, doen, doen, nu je (jong en) gezond bent. Het litteken op mijn buik is een tatoeage geworden, die me eraan herinnert volop van het leven te genieten, dankbaar te zijn en van iedere dag een feestje te maken.
Verstoppen in de duinen
Mijn behandeling start met een operatie. Daarbij worden mijn beide eierstokken, baar-moeder en gelijk ook maar mijn blinde darm verwijderd. Half september loop ik naast Hans met lood in mijn schoenen het UMCG binnen. Ik wil het liefst wegrennen. Weg uit dit ziekenhuis, weg van de operatie, weg van deze hele situatie. Als ik vroeger iets écht niet wilde, rende ik de duinen in en verstopte ik me. Nu heb ik geen keuze; ik moet dit ondergaan. ‘Laat het maar over je heen komen’ is een tip die veel mensen om me heen me meegeven. Dat neemt niet weg dat ik nog nooit zo zenuwachtig ben geweest…
Ook Zouterik draait door
Al die tijd draait Zouterik gewoon door. Steeds meer bekend op het eiland en in de boetiek is Tanja. Een lieve vriendin die d’r eigen werk letterlijk opzij schuift om mij te steunen en de boetiek draaiende te houden. Gegrepen door het eilandvirus, geniet ze van de natuur, de vrijheid, de wind door haar haren. Energiek, altijd vrolijk, met een aanstekelijke lach en oog voor detail. Ook Susanne, een creatieve, krachtige vrouw die sinds drie jaar op Schiermonnikoog woont en werkt, springt regelmatig even bij.
Het verlossende telefoontje
Na mijn operatie blijft het nog bijna twee weken spannend. Ongeduldig wacht ik de uitslag van het onderzoek naar mijn mucineuze borderline-tumor af. Dan belt de chirurg eind september met het verlossende nieuws. De uitslag is goed. Het is geen kanker. Ik heb geen verdere behandeling nodig. Het is klaar! In een keer verdwijnt alle onzekerheid en kan ik me helemaal gaan richten op herstellen. Een beter scenario is er niet. De film met mij in de hoofdrol krijgt een ‘happy end’. Ik wil de mensen die hierin tegen wil en dank ‘meespeelden’ ontzettend bedanken voor de ongelooflijke liefdevolle steun. De wereld draait door, ook voor mij!